Enfal suresini bu sayfadan okuyabilirsiniz. Enfal suresini meali ile okuyup dilerseniz arapça olarak dinleyebilirsiniz. TÜRKÇE - MUHAMMED ESED KURAN TEFSİRİ Enfal suresini ve meaili okuyabilirsiniz.

Enfal suresi açıklaması Adını 1. ayetindeki ganimetlerle ilgili atıftan alan surenin büyük bir kısmı H. 2. yıl içinde, hemen Bedir Savaşı'nı izleyen günlerde vahyedilmiştir; surenin bazı ayetlerinin, özellikle de karar ya da sonuç bölümünün daha sonraki bir zamana ait olduğu sanılmaktadır. Hemen hemen bütünüyle Bedir Savaşı'na ve ondan çıkarılacak derse ilişkin olduğuna göre, surenin tam ve doğru bir biçimde anlaşılabilmesi için sözü geçen olayı tarihsel örgüsü içinde kısaca gözden geçirmek yerinde olacaktır. H. 2. yılın Şaban ayında Medine'deki Müslümanlar, birkaç ay önce Ebû Süfyân'ın önderliğinde Suriye'ye giden büyük bir Mekke ticaret kervanının Mekke'ye dönmek üzere güneye doğru yola çıkmış olduğunu ve birkaç hafta sonra Medine yakınlarından geçeceğini öğrendiler. Hz. Peygamber, Müslümanların Mekke'den Medine'ye hicret etmelerinden bu yana onlarla Mekke'nin Kureyşlileri arasında açık bir savaş halinin zaten mevcut olduğu gerçeğini gözönünde bulundurmuş olacak ki, sözkonusu kervana Medine'ye yaklaşır yaklaşmaz saldırmak niyetinde olduğunu ashâbına bildirdi. Bu haber, kendisi daha Suriye'deyken Ebû Süfyân'a ulaştı. Kervanıyla birlikte tehlike bölgesine girinceye kadar geçmesi gereken haftalar Ebû Süfyân'a, Mekke'ye acil bir yardım isteğiyle hızlı bir kurye göndermesine yetecek fırsatı verdi. (Bu arada, değerli ticaret mallarıyla yüklü yaklaşık bin deveden oluşan kervana yalnızca kırk silahlı adam refakat ediyordu.) Ebû Süfyân'ın mesajını alan Kureyş, Hz. Peygamber'in en azılı muhaliflerinden Ebû Cehil'in kumandasında güçlü bir ordu topladı ve kervanın yardımına yetişsin diye kuzeye doğru yola çıkardı. Beri yandan kervan, Medine'nin mümkün olduğu kadar uzağından geçmek amacıyla mûtad yolu bırakarak rotasını kıyı bölgelerine doğru çevirmişti. Hz. Peygamber'in, bu gibi durumlarda genel olarak izlediği tutumun dışına çıkarak tasarısını çok önceden açığa vurması, tasarlanan saldırının bir yanıltmacadan başka bir şey olmadığını, buna karşılık tâ başından beri gözlenen gerçek hedefin ise Kureyş ordusuyla karşı karşıya gelmek olduğunu gösterir gibidir. Daha önce de ifade edildiği gibi Mekkeli Kureyş ile Medine'deki Müslüman toplum arasında bir savaş hali, varlığını zaten hissettiriyordu. Gerçi şimdiye kadar taraflar arasında henüz fiilî bir karşılaşma meydana gelmemişti ama Müslümanlar yine de kendilerini hep bir Kureyş saldırısının tehdidi altında hissetmişlerdi. Muhtemeldir ki Hz. Peygamber, bu kararsız duruma bir son vermek ve mümkünse, Kureyş'e kesin ve etkili bir darbe indirmek ve böylece henüz zayıf olan kendi topluluğuna bir güvenlik hattı sağlamak istiyordu. Nitekim, eğer Ebû Süfyân'ın kervanına saldırmak ve onu yağmalamaktan başka bir niyeti olmasaydı, bunu, sadece kervanı Medine yakınlarına gelinceye kadar beklemek ve anî bir saldırıyla işini bitirmek suretiyle pekala yapabilirdi; hem bu durumda Ebû Süfyân Mekke'den silahlı bir yardım sağlamak için gerekli zamanı da bulamazdı. Durum tam belirttiğimiz yönde gelişmiş olmalı ki, Hz. Peygamber'in tasarladığı saldırıyı haftalarca önceden duyurması, Ebû Süfyân'a, Mekke'li hemşehrilerini alarma geçirmesi ve onları Medine üzerine yürüyecek hatırı sayılır bir kuvvet toplamaları yönünde ikna etmesi için gerekli zamanı kazandırdı.Ebû Süfyân'ın kervanı kıyı boyunca güneye doğru ve böylece Müslümanlardan uzaklaşarak ilerlerken, yediyüzü deve ve yüzden fazlası at üzerinde olmak üzere, zırh kuşanmış bin kadar savaşçıdan oluşan Kureyş ordusu, kıyı yolunu tutmuş olduğundan habersiz oldukları Ebû Süfyân'la karşılaşmak üzere Medine'nin yaklaşık yüz mil güney-batısında bulunan Bedir vadisine vardı. Hz. Peygamber de hemen hemen aynı zamanda, sadece yetmiş deve ve iki atla ve son derece zayıf bir donanımla, üçyüzden biraz fazla Müslümanın başında Medine'den çıkmıştı. Hz. Peygamber'in ashâbı ticaret kervanına ve onun zayıf maiyetine saldıracaklarını sanıyorlardı; ama Ramazanın 17. (bazı otoritelere göre de 19 ya da 21.) günü kendilerinden en az üç kat kalabalık güçlü bir Kureyş kuvvetiyle yüz-yüze gelince hemen bir savaş şûrası topladılar. Müslümanlardan birkaçı düşmanın kendilerinden çok güçlü olduğu ve dolayısıyla Medine'ye ricat etmek gerektiği görüşündeydiler. Ne var ki, Hz. Ebû Bekir ve Hz. Ömer'in başı çektiği kahir ekseriyet, gecikmeden düşmanın üzerine yürünmesinden yana görüş bildirdiler ve onların bu şevk ve cesaret veren tavırları diğer Müslümanların üzerinde de etkili oldu. Böylece Hz. Peygamber Kureyş'e karşı taarruza geçti. O günün Arap geleneğine göre girişilen birkaç teke-tek vuruşmadan sonra kavga bir meydan savaşına dönüştü: Mekke kuvvetleri bütünüyle bozguna uğratıldı; Ebû Cehil de içlerinde olmak üzere Mekke'lilerin ileri gelenlerinden birçoğu öldürüldü. Müşrik Kureyş'le Medine'nin genç Müslüman cemaati arasında cereyan eden ilk açık savaştı bu; ve sonuç olarak Kureyşlilere gösterdi ki, Muhammed (s) tarafından başlatılan hareket geçici bir düş değil, fakat yeni bir siyasal gücün, Arap tarihinde bilinen hiçbir dönemle karşılaştırılamayacak yepyeni bir çağın başlangıcıdır bu. Mekke'lilerde daha Hz. Peygamber ve Sahâbîlerinin Medine'ye hicretleriyle başgösteren korku ve endişe Bedir Günü'nde sarsıcı bir doğrulamasını buldu. Arap paganizminin gücü, hiç değilse son birkaç yıl için olsun, bütünüyle ortadan kalkmadıysa da, bu gücün çöküşü bu tarihsel dönüm noktasından sonra belirgin bir hız kazandı. Bedir Günü Müslümanlar için de bir dönüm noktası oldu. Şu rahatlıkla söylenebilir ki, o güne kadar Hz. Peygamber'in Sahâbîlerinden ancak birkaçı, İslam'ın öngördüğü yeni düzenin siyasal çağrışımlarını bütün genişliğiyle anlamış ya da hissetmişlerdi; çoğu için, Medine'ye hicret olayı o ilk zamanlarda, Mekke'de çekmek zorunda kaldıkları baskı ve zulüme karşı girişilmiş bir sığınma eyleminden başka bir şey değildi: Ama Bedir Savaşı'ndan sonradır ki içlerinde olaya en basit ve yalın mülahazalarla bakanlar bile kendilerini artık yepyeni bir toplumsal düzenin beklediğini fark ettiler. İlk zamanlar kendileri için o kadar karakteristik olan o pasif kendini adama tavır ve öğretisi, bu olayda, eylem yoluyla kendini adama fikriyle bütünleyici öğesine ulaşmış oldu. Hayatın en temel ve yaratıcı öğesi olarak eylem öğretisi belki de insanlık tarihinde ilk defa, yalnız seçilmiş birkaç birey tarafından değil, bütün bir cemaat tarafından bilinçli olarak kavranmış oldu. Gelecek on yıllarda, gelecek yüzyıllarda Müslümanların tarihinde ayırıcı bir nitelik olarak fark edilecek olan bu yoğun eylemci etkinlik Bedir Savaşı'nın aslî ve dolaysız sonuçlarından biri olarak kendini gösterdi.