|
1. |
حاء ميم |
|
2. |
سوگند به كتاب روشنگر |
|
3. |
[كه] ما آن را در شبى فرخنده نازل كرديم [زيرا] كه ما هشداردهنده بوديم |
|
4. |
در آن [شب] هر [گونه] كارى [به نحوى] استوار فيصله مىيابد |
|
5. |
[اين] كارى است [كه] از جانب ما [صورت مىگيرد] ما فرستنده [پيامبران] بوديم |
|
6. |
[و اين] رحمتى از پروردگار توست كه او شنواى داناست |
|
7. |
پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دو است اگر يقين داريد |
|
8. |
خدايى جز او نيست او زندگى مىبخشد و مىميراند پروردگار شما و پروردگار پدران شماست |
|
9. |
ولى نه آنها به شك و شبهه خويش سرگرمند |
|
10. |
پس در انتظار روزى باش كه آسمان دودى نمايان برمىآورد |
|
11. |
كه مردم را فرو مىگيرد اين است عذاب پر درد |
|
12. |
[مىگويند] پروردگارا اين عذاب را از ما دفع كن كه ما ايمان داريم |
|
13. |
آنان را كجا [جاى] پند[گرفتن] باشد و حال آنكه به يقين براى آنان پيامبرى روشنگر آمده است |
|
14. |
پس از او روى برتافتند و گفتند تعليميافتهاى ديوانه است |
|
15. |
ما اين عذاب را اندكى از شما برمىداريم [ولى شما] در حقيقت باز از سر مىگيريد |
|
16. |
روزى كه دست به حمله مىزنيم همان حمله بزرگ [آنگاه] ما انتقامكشندهايم |
|
17. |
و به يقين پيش از آنان قوم فرعون را بيازموديم و پيامبرى بزرگوار برايشان آمد |
|
18. |
كه [به آنان گفت] بندگان خدا را به من بسپاريد زيرا كه من شما را فرستادهاى امينم |
|
19. |
و بر خدا برترى مجوييد كه من براى شما حجتى آشكار آوردهام |
|
20. |
و من به پروردگار خود و پروردگار شما پناه مىبرم از اينكه مرا سنگباران كنيد |
|
21. |
و اگر به من ايمان نمىآوريد پس از من كناره گيريد |
|
22. |
پس پروردگار خود را خواند كه اينها مردمى گناهكارند |
|
23. |
[فرمود] بندگانم را شبانه ببر زيرا شما مورد تعقيب واقع خواهيد شد |
|
25. |
[وه] چه باغها و چشمهسارانى [كه آنها بعد از خود] بر جاى نهادند |
|
26. |
و كشتزارها و جايگاههاى نيكو |
|
27. |
و نعمتى كه از آن برخوردار بودند |
|
28. |
[آرى] اين چنين [بود] و آنها را به مردمى ديگر ميراث داديم |
|
29. |
و آسمان و زمين بر آنان زارى نكردند و مهلت نيافتند |
|
30. |
و به راستى فرزندان اسرائيل را از عذاب خفتآور رهانيديم |
|
31. |
از [دست] فرعون كه متكبرى از افراطكاران بود |
|
32. |
و قطعا آنان را دانسته بر مردم جهان ترجيح داديم |
|
33. |
و از نشانهها [ى الهى] آنچه را كه در آن آزمايشى آشكار بود بديشان داديم |
|
34. |
و دريا را هنگامى كه آرام است پشتسر بگذار كه آنان سپاهى غرقشدنىاند |
|
35. |
جز مرگ نخستين ديگر [واقعهاى] نيست و ما زندهشدنى نيستيم |
|
36. |
گر راست مىگوييد پس پدران ما را [باز] آوريد |
|
37. |
آيا ايشان بهترند يا قوم تبع و كسانى كه پيش از آنها بودند آنها را هلاك كرديم زيرا كه گنهكار بودند |
|
38. |
و آسمانها و زمين و آنچه را كه ميان آن دو است به بازى نيافريدهايم |
|
39. |
آنها را جز به حق نيافريدهايم ليكن بيشترشان نمىدانند |
|
40. |
در حقيقت روز جدا سازى موعد همه آنهاست |
|
41. |
همان روزى كه هيچ دوستى از هيچ دوستى نمىتواند حمايتى كند و آنان يارى نمىشوند |
|
42. |
مگر كسى را كه خدا رحمت كرده است زيرا كه اوست همان ارجمند مهربان |
|
43. |
آرى درخت زقوم |
|
44. |
خوراك گناه پيشه است |
|
45. |
چون مس گداخته در شكمها مىگدازد |
|
46. |
همانند جوشش آب جوشان |
|
47. |
او را بگيريد و به ميان دوزخش بكشانيد |
|
48. |
آنگاه از عذاب آب جوشان بر سرش فرو ريزيد |
|
49. |
بچش كه تو همان ارجمند بزرگوارى |
|
50. |
اين است همان چيزى كه در باره آن ترديد مىكرديد |
|
51. |
به راستى پرهيزگاران در جايگاهى آسوده [اند] |
|
52. |
در بوستانها و كنار چشمهسارها |
|
53. |
پرنيان نازك و ديباى ستبر مىپوشند [و] برابر هم نشستهاند |
|
54. |
[آرى] چنين [خواهد بود] و آنها را با حوريان درشتچشم همسر مىگردانيم |
|
55. |
در آنجا هر ميوهاى را [كه بخواهند] آسوده خاطر مىطلبند |
|
56. |
در آنجا جز مرگ نخستين مرگ نخواهند چشيد و [خدا] آنها را از عذاب دوزخ نگاه مىدارد |
|
57. |
[اين] بخششى است از جانب پروردگار تو اين است همان كاميابى بزرگ |
|
58. |
در حقيقت [قرآن] را بر زبان تو آسان گردانيديم اميد كه پند پذيرند |
|
59. |
پس مراقب باش زيرا كه آنان هم مراقبند |
