|
1. |
چهره در هم كشيد و روى گردانيد |
|
2. |
كه آن مرد نابينا پيش او آمد |
|
3. |
و تو چه دانى شايد او به پاكى گرايد |
|
4. |
يا پند پذيرد و اندرز سودش دهد |
|
5. |
اما آن كس كه خود را بىنياز مىپندارد |
|
6. |
تو بدو مىپردازى |
|
7. |
با آنكه اگر پاك نگردد بر تو [مسؤوليتى] نيست |
|
8. |
و اما آن كس كه شتابان پيش تو آمد |
|
9. |
در حالى كه [از خدا] مىترسيد |
|
10. |
تو از او به ديگران مىپردازى |
|
11. |
زنهار [چنين مكن] اين [آيات] پندى است |
|
12. |
تا هر كه خواهد از آن پند گيرد |
|
13. |
در صحيفههايى ارجمند |
|
14. |
والا و پاكشده |
|
15. |
به دست فرشتگانى |
|
16. |
ارجمند و نيكوكار |
|
17. |
كشته باد انسان چه ناسپاس است |
|
18. |
او را از چه چيز آفريده است |
|
19. |
از نطفهاى خلقش كرد و اندازه مقررش بخشيد |
|
20. |
سپس راه را بر او آسان گردانيد |
|
21. |
آنگاه به مرگش رسانيد و در قبرش نهاد |
|
22. |
سپس چون بخواهد او را برانگيزد |
|
23. |
ولى نه هنوز آنچه را به او دستور داده به جاى نياورده است |
|
24. |
پس انسان بايد به خوراك خود بنگرد |
|
25. |
كه ما آب را به صورت بارشى فرو ريختيم |
|
26. |
آنگاه زمين را با شكافتنى [لازم] شكافتيم |
|
27. |
پس در آن دانه رويانيديم |
|
28. |
و انگور و سبزى |
|
29. |
و زيتون و درختخرما |
|
30. |
و باغهاى انبوه |
|
31. |
و ميوه و چراگاه |
|
32. |
[تا وسيله] استفاده شما و دامهايتان باشد |
|
33. |
پس چون فرياد گوشخراش دررسد |
|
34. |
روزى كه آدمى از برادرش |
|
35. |
و از مادرش و پدرش |
|
36. |
و از همسرش و پسرانش مىگريزد |
|
37. |
در آن روز هر كسى از آنان را كارى است كه او را به خود مشغول مىدارد |
|
38. |
در آن روز چهرههايى درخشانند |
|
39. |
خندان [و] شادانند |
|
40. |
و در آن روز چهرههايى است كه بر آنها غبار نشسته |
|
41. |
[و] آنها را تاريكى پوشانده است |
|
42. |
آنان همان كافران بدكارند |
